regie: Piet Lesage
auteur: Filip Vanluchene

Prinsenhof speelt zich af in het kleine wereldje van een familiebedrijfje, in de loods van “Verhuizingen Vercaemer”, waar naast verhuizingen ook in vuurwerk gedaan wordt. Vercaemer wil een grote opdracht toegewezen krijgen van het stadsbestuur: de verhuis van de archieven van de dienst bevolking. Hiervoor moet hij echter een gedetailleerd bestek indienen, maar dat blijkt verdwenen te zijn. Hij moet ook een nieuwe schaarlift aankopen, maar ook dat lijkt niet zo simpel.

Bovendien spreekt Vercamer al een hele tijd niet meer met zijn echtgenote Francine. Zij is gefrustreerd omdat haar grootsprakerige man aan lager wal is geraakt, ook al wil deze dat niet toegeven. Ondertussen ziet Francine de wereld die ze zich gedroomd had, in duigen vallen. Haar broer Seetje, een ietwat sullig ventje, woont bij hen in. Hij is wat achterlijk en doet in vuurwerk. Maar hij heeft wel 500.000 frank in een blikken doos onder zijn bed zitten. En dan is er nog Corine, een jong ding van ergens in de 20. Wat komt die eigenlijk zoeken in de poort van “ Verhuizingen Vercaemer”?

Geen van de personages is een onbeschreven blad, elk hebben ze hun scheefgetrokken karakter en hun complexen. In zekere zin zijn het marginalen. Maar Prinsenhof is evenzeer het wereldje van de Valse Musette en een kamer in een derderangshotelletje in Parijs, van veel glazen bier en kortendrank in de Rialto aan de oprit van de autostrade van verloren gelegde bestekken en corrupte ambtenarij, van seks en frustratie om niet gerealiseerde dromen.

Prinsenhof kent geen logische verhaallijn. Vanluchene flirt voortdurend met het hier en het daar, het nu en het toen, de dialoog en de gedachte. De gebeurtenissen worden niet weergegeven in een (chrono)logische volgorde, maar in flarden, zoals de personages ze zich herinneren. Zo ontstaat een mozaïek waaruit je als toeschouwer zelf de feiten en het verhaal moet destilleren. Haast als een rechter moet je oordelen over waarheid en verzinsel, over schuld en onschuld. Je wordt geconfronteerd met herkenbare en schrijnende situaties, de realiteit zoals ze is of zoals de personages zich die herinneren, maar dan wel wat uitvergroot en overgoten met wat humor en de nodige ontroerende tristesse.

met: Willem Baert, Tine De Bondt Wouter Sinaeve en Katrien Vanderstichele

Met deze productie stootten we door naar de tweede ronde van het provinciaal theaterfestival. Hieronder kunt u het verslag lezen van de jury:

Regie
Ondanks de weinig evidente stukkenkeuze heeft de regisseur de tekst perfect aangevoeld. We kunnen spreken van een zeer goede acteursregie waardoor het stuk virtuoos, adequaat en met respect voor de auteur geënsceneerd werd. De keuze om de acteurs constant op scène te laten werkte en zorgde ervoor dat de acteurs gedurende de volledige voorstelling deel van het spelgebeuren (scènegebeuren) uitmaakten en op die manier hun rol, de attitude van hun personage, zeer consequent aanhielden.

Enscenering
Het decor is uitermate beredeneerd uitgewerkt en origineel vormgegeven. Het kwam zeer organisch over en drukte tegelijkertijd een sterke artistieke stempel. De jury vond het ook een leuk gegeven dat het publiek via het decor de zaal binnenkwam. De kostumering was tot in de puntjes verzorgd.

Theatertechniek
De uitgekiende lichtregie geldt een absolute meerwaarde voor het stuk.

Tempo
Er werd een uitmuntend ritme en tempo aangehouden gedurende het volledige stuk. De intermezzo’s met de accordeonmuziek waren absoluut relevant. Bovendien was het een uitstekende keuze om geen pauze in te lassen.

Acteerprestaties
Een uitstekende cast. Op het podium stond een zeer geloofwaardig kwartet. De acteurs waren perfect op elkaar ingespeeld en hebben zich prima in hun rol ingeleefd waardoor we een uitstekend samenspel te zien kregen. Misschien waren de acteurs af en toe nog wat te veel met de tekst bezig, ze worstelden wat met het verschil tussen vertellen en spelen. Bij het formuleren van deze opmerking is de jury zich echter ook zeer bewust van de moeilijkheidsgraad van deze tekst. De over het algemeen uitstekende acteerprestaties werden consequent volgehouden tot op het einde. De jury wil hierbij graag vermelden dat de rol van ‘Francine’ uitzonderlijk goed werd vertolkt. Ze is van oordeel dat hier een exquise acteerprestatie werd neergezet! Ook het gebruik van de tussentaal was geloofwaardig en werd bovendien doordacht en consequent toegepast.

Besluit
Door de combinatie van geslaagde regiekeuzes en de straffe acteerprestaties vertoonde de opvoering een perfect evenwicht tussen entertainment en mooi toneel, tussen abstractie en rijke verbeeldingskracht. Ook was het overduidelijk dat bijzonder sterk geëngageerde mensen op het toneel stonden met veel liefde voor het vak. We kunnen spreken van een zeer geslaagde voorstelling op alle vlakken. Het stuk kon absoluut de volledige tijd boeien. Puike prestatie, dit verdient zeker een plaats op het festival in 2009.